In het 5de Bij Landgenoten Magazine staat een kort interview met Tim & Loredana Huwé (Agriturismo La Vallata). De lange versie van het interview kunnen jullie hier lezen.
Hoe hebben jullie het plan opgevat om een B&B op te starten ?
Wel, eerst moet ik toch een misvatting uit de weg helpen: het gaat om een Agriturismo, toch nog iets anders dan een B&B. Het is een full-time job en je kan niet enkel ontbijt krijgen maar ook uitgebreid avondeten in de vorm van thema-avonden zoals een typische avond, pizza-avond en BBQ, maar ook mits keuze uit een uitgebreid menu.
Het idee om een Agriturismo op te starten komt eigenlijk van mijn echtgenote Loredana: Romeinse, kwam tijdens haar studie in contact met het fenomeen – dat ontstond om jonge mensen terug naar het platteland te lokken – en stilletjes aan werd het voor haar een droom om er ooit eentje te beginnen. Toen we beiden in België werkten en aan kinderen begonnen, realiseerden we ons al snel dat we weinig tijd hadden voor de kinderen. Toen onze tweede dochter geboren werd, was de maat voor mij vol. Ik was zelden of nooit thuis en geen enkele vergoeding kon dat compenseren. Toen hebben we besloten alles te laten vallen in België, hebben we onze jobs opgezegd, ons huis verkocht en zijn we naar Rome getrokken om van daaruit naar een domein te zoeken.
Wat waren jullie vorige professionele werkzaamheden ?
Loredana werkte voor de EG waar ze incentives organiseerde, meestal in het buitenland. Ik werkte voor een belangrijke Engelse multinational.
Hebben jullie elkaar in België of in Italië leren kennen ?
Ik zal het (uiteraard) nooit vergeten: 20 april 1998, de dag na mijn verjaardag tijdens een concert van Buena Vista Social Club in Brussel. Ik zag haar op de dansvloer staan en ging er resoluut naartoe (had natuurlijk een paar pintjes op) en vroeg of ze Spaanse was… Het antwoord was “nee” en gedecideerd: “Italiaanse!”. Ik bood haar een drankje aan en we bleven babbelen tot in de vroege uurtjes. Sindsdien zijn we nog zelden lang van elkaar weg geweest en in 2020 komt ons porseleinen huwelijk eraan. Misschien gaan we dan eindelijk een huwelijksreis maken, want dat kwam er nooit van: al onze spaarcenten dienden voor La Vallata!
Waarom kozen jullie voor de streek waar je uiteindelijk bent terechtgekomen ? Was Italië een must, of kon het ‘eender waar’ zijn ?
Wat mij betreft kon het eender waar zijn. Sinds mijn 18de, na het overlijden van mijn vader tijdens de revolutie in Roemenië onder Ceausescu tijdens een buitenlandse missie voor de VTM, was ik sowieso nog zelden in België geweest en ik had niet de intentie ook nu lang te blijven. Na lange periodes bij een oom in Zuid-Afrika, zoektochten in Granada en Madrid in Spanje en een prachtig avontuur in Venezuela en een rondreis door Zuid-Amerika, was ik van plan een jaar in België te werken om de spaarpot weer wat te vullen. Uiteindelijk ben ik, nadat ik Loredana ontmoette, meer dan 2 jaar gebleven, maar ik was dolgelukkig toen we er weer weg gingen om een nieuw leven te beginnen in Italië. Onze interesse ging uit naar Toscane, de Marken en Umbrië (waar Loredana gestudeerd had). Toscane bleek echter te duur voor ons budget, de Marken minder bekend toendertijd bij de buitenlanders en dus minder interessant. Uiteindelijk vonden we het domein dat binnen ons budget paste en bovendien heel geschikt en heel goed gelegen was (midden in de driehoek Assisi – Perugia – Gubbio) pas na meer dan 2 jaar, maar we hebben het ons nog geen moment beklaagd.
Was de zoektocht naar de accommodatie moeilijk ?
Ja en nee… In Rome hadden we ondertussen een huis gebouwd en een klein IT-bedrijfje dat goed draaide opgezet, dus we hadden geen haast. Het moeilijke aan het zoeken naar een pand waar je uiteindelijk moet van leven, is dat het niet volstaat dat je het mooi vindt. Het moet ook voldoen aan een aantal eisen die in het belang van de toerist zijn: positie, grootte, toegankelijkheid, wat mag en wat mag niet van de gemeente/regio/staat, en noem maar op. We hadden in die jaren zeker al 15 panden gezien waarvan er ons een aantal heel erg bevielen, maar dan was het te klein, dan was het niet mogelijk er een zwembad te bouwen, dan was het te afgelegen, enzovoort. Eigenlijk waren we stilaan al aan het denken aan een ander leven. Tenslotte hadden we ondertussen een prachtig huis in een groene zone vlakbij Rome, waar we toch ook al een kamer verhuurden als B&B, we hadden degelijke inkomsten, de familie was vlakbij, geen verkeerd leven. En dan, als je het eigenlijk niet echt meer verwacht, lees je een minuscuul artikel in een lokale koopjeskrant waarvan je denkt “het zal wel niets zijn”… En toen we het dan zagen, waren we allebei meteen verkocht en alles wat we wilden doen mocht van de officiële instanties… Sommige dingen gebeuren met een reden, niet voor niets zijn we hier 16 jaar later nog steeds en zijn we er net zo graag als de dag dat we er echt gingen wonen.
Hebben jullie nog veel werk gehad aan de aangekochte accommodatie om deze ‘productieklaar’ te krijgen ?
Oh jong, ik wil er eigenlijk niet meer aan denken. Je bent jong en je wil wat, en dan houdt niets je tegen en niets is overbrugbaar. Toen leek het allemaal niet zoveel, maar als ik erop terugkijk en vergelijk met hoe het nu is, is er toch een enorme hoeveelheid water onder de brug gevloeid… Gelukkig was het huis structureel in orde, maar al de rest… Het huis was vooral heel slecht onderhouden, al 30 jaar lang. De renoveringswerken hebben dan ook eigenlijk jaren geduurd: in eerste instantie hebben we alles zo goedkoop mogelijk moeten doen, de spaarpot was na de aankoop van het domein, het bouwen van het zwembad en het “schoonmaken” van de bijna 5 hectaren land ver leeg. Met de jaren hebben we alles dan steeds opnieuw verbeterd om uiteindelijk tot een degelijk resultaat te komen. De eerst jaren waren onze seizoenen ook niet heel lang dus hadden we veel tijd om veel zelf te doen, waar we ook – nog steeds – prat op gaan. Zolang we alles met ons tweetjes kunnen doen, met af en toe hulp van derden, blijft het leuk. We hebben dan ook bijna alles zelf gedaan, behalve bijvoorbeeld het zwembad. Met de winsten hebben we 12 à 13 jaar lang geïnvesteerd in de zaak: betere structuur voor het ontbijt en avondeten, delen van de weg verhard, betere toegangsweg naar het zwembad, een ruimere parking, behandelen van vloeren, plafonds en stenen muren, enzovoort, enzovoort.
Hebben jullie een favoriete anekdote over jullie tijd in La Vallata ?
16 jaar is een heel lange periode om op terug te kijken… Er zijn een aantal anekdotes over het domein, enkele zijn te pikant dus die vertel ik wel aan de gasten als ze hier zijn. Er is ook de geschiedenis over het domein, die gaat terug tot in de tijd van de Etrusken. Het huis zelf was bijvoorbeeld eigendom van één van de belangrijkste grootgrondbezitters van de omgeving, ze teelden vooral tabak, maar hout en houtskolen waren ook een bekend product van de streek rond Fratticiola Selvatica. De sappige en interessante verhalen doe ik hier wel aan de gasten, bij een lekker diner en een heerlijk glas wijn!
De B&B staat te koop, maar blijkbaar is de verkoop een project op middellange termijn. Wat zijn jullie plannen hierna ?
Dat La Vallata te koop staat is allang geen geheim meer, alleen is dat heel delicaat daar we afhankelijk zijn van de inkomsten van de zaak. Het is dan ook moeilijk uit te leggen aan de mensen dat we onze gasten nooit in de kou zouden laten staan, met andere woorden als de zaak eind oktober van het lopende jaar niet verkocht is, komt het volgende seizoen er automatisch. Meestal hebben we op dat moment ook al heel veel reserveringen en ik zou het niet over mijn hart krijgen al die mensen te moeten mededelen dat ze niet kunnen komen. De zin voor iets nieuws begon bij mij al jaren geleden, een trombose 3 jaar geleden bracht dat idee in een stroomversnelling, en ik moet eerlijk toegeven dat ik er 1 seizoen absoluut geen zin meer in had. Uiteindelijk heb ik er niets aan overgehouden, maar het zet een mens wel aan het denken.
Verkopen is trouwens lang niet zo makkelijk na de crisisjaren. De prijzen zijn dan wel 30 à 40% gezakt, je moet toch nog altijd die persoon vinden die verliefd wordt op het domein en de financiële mogelijkheden heeft. Gelukkig wordt het weer een stuk makkelijker een lening af te sluiten in Italië, voor buitenlanders nog gemakkelijker dan voor Italianen, zeker met de garanties die La Vallata kan geven zoals, onder andere, de uitstekende reputatie van de zaak.
De reden dat we verkopen heeft dan ook niet te maken met hoe de zaak draait. Die draait trouwens nog altijd 5 à 6 maanden per jaar uitstekend. Nee, wij willen niet echt stoppen met La Vallata, maar we hebben wel nieuwe dromen die we graag zouden realiseren voor we er echt te oud voor worden.
De nieuwe plannen zijn op papier klaar, 3 nieuwe projecten, geen enkele meer in het toerisme echter. Loredana (en automatisch ik ook dus) wil zich meer gaan bezighouden met duurzame, biologische landbouw (wat we met onze olijfolie in zekere zin op kleine schaal al doen), ik wil me dan weer meer toeleggen op vastgoed consulting, niet bepaald als agent maar wel degelijk investeerders helpen de juiste beslissingen te nemen en de bureaucratische molen te doorploegen. Taal is bijvoorbeeld heel vaak een barrière die een vertrouwensrelatie met agenten, notarissen en eigenaars moeilijk maakt. Het derde project is niet bepaald een nieuw idee: in eerste instantie Italië doorreizen en reportages maken (foto en film) en die publiceren op sociale media. De manier van reizen en de reportages maken is daarentegen wel heel eigenzinnig. Zodra we die stap kunnen zetten horen jullie wat we van plan zijn!
